ایران در مذاکرات احیای برجام، به دنبال «ضمانت‌هایی» است که اگر دولت جمهوری‌خواه احتمالی آینده تعهدات تحریمی آمریکا را زیر پا بگذارد، منافع اقتصادی ناشی از لغو تحریم‌ها برای ایران را بتوان تضمین کرد. اگرچه دولت جو بایدن ارائه تضمین برای عدم تکرار خروج دولت بعدی آمریکا از توافق را ناممکن خوانده، اما برخی کارشناسان ایده‌های جایگزین برای رفع این چالش ارائه کرده‌اند

به گزارش اکوایران، درخواست تهران در مذاکرات احیای برجام مبنی بر ارائه «تضمین»، جهت ممانعت از تکرار آسیب بالقوه ناشی از نقض عهد احتمالی دولت بعدی آمریکا، به یکی از معماهای سخت در وین تبدیل شده است.

با این حال به باور تحلیلگران، راهکارهایی برای حل و فصل این چالش وجود دارد؛ از جنبه نمادین، بیانیه سیاسی بایدن بر مبنای عذرخواهی از ایران، و از جنبه عملگرایانه، اقداماتی چون تعهد به الحاق ایران به WTO، بیمه ریسک سیاسی، و امکان داوری بین‌المللی الزام‌آور برای اختلافات بر سر رفع تحریم‌ها، از جمله این راهکارها برای تأمین تضمین مورد نظر ایران است.

رابرت هوس، استادتمام حقوق بین‌الملل و روتی تیتل عضو دائم شورای روابط خارجی آمریکا، در مطلبی با اشاره به پافشاری تهران بر درخواست تضمین که هدف آن پایداری سود اقتصادی ناشی از توافق است، ایده‌هایی را برای متقاعد کردن مذاکره‌کنندگان ایرانی پیشنهاد کرده‌اند که کاهش تحریم‌های اقتصادی در ازای بازگرداندن محدودیت‌های هسته‌ای، بتواند منافع اقتصادی پایداری برای کشور داشته باشد؛ حتی در سناریوی کابوس‌وارِ عهدشکنی دولتِ آینده و اعمال دوباره تحریم‌های اقتصادی.

این دو حقوقدان برجسته در این مقاله‌ با عنوان «از شکایت به ضمانت: رسیدن به آری در مذاکرات هسته‌ای ایران» چندین مثال از نحوه انجام این کار ارائه دادند، ازجمله: تعهد به الحاق ایران به WTO (که معمولاً توسط ایالات متحده در گذشته مسدود شده است)، بیمه ریسک سیاسی، و امکان داوری بین‌المللی الزام‌آور برای اختلافات بر سر رفع تحریم‌ها بر اساس یک توافقنامه احیا شده.

«قرص‌های سمی»؛ اختلاف تفسیر درباره تحریم‌ها

هوس و تیتل در این مقاله آورده‌اند: کار دشوار کنار هم قرار دادن دوباره تکه پاره‌های برجام، ثابت شده است.

در مورد رفع تحریم‌ها، دولت بایدن در سازمان ملل، بار دیگر تاکید کرد که آماده است همه تحریم‌های ناسازگار با برجام را لغو کند. این نه تنها شامل رفع تحریم‌هایی می‌شود که در زمان اجرای برجام لغو و سپس توسط ترامپ دوباره اعمال شد، بلکه تحریم‌های جدیدتر مرتبط با برنامه هسته‌ای را نیز شامل می‌شود.

اما این همه ماجرای مربوط به تحریم‌ها نیست.

یکی از مطالبات کلیدی ایران این است که به این موارد اخیر رسیدگی شود - این موارد با ماده 26 برجام مغایرت دارند. برای ایران، این شامل اقداماتی می‌شود که به‌طور مشخص با عنوان «تحریم‌های هسته‌ای» برچسب‌گذاری نشده‌اند، اما رابطه تنگاتنگی با «فشار حداکثری» ترامپ دارند.

در واقع گروهی از تحریم‌ها موسوم به «قرص‌های سمی» اساساً در راستای تشدید فشار اقتصادی بر ایران اما با برچسب‌های غیر هسته ای (ادعای نقض حقوق بشر و تروریسم)  اعمال شدند.

بنابراین، بحث هایی در مورد اینکه چه تحریمی مرتبط با هسته‌ای به حساب می آید یا نه وجود دارد. اما این در مقایسه با آنچه که ایالات متحده و ایران قبلاً توافق کردند که باید برداشته شوند، موارد نسبتا کمی تلقی می‌شوند.

۲ جنبه درخواست تضمین و ۳+۱ راهکار

اما بعد دیگری از موقعیت ایران وجود دارد که باید به سرعت به آن پرداخته شود. ایران بر تضمین هایی پافشاری می کند که آنچه توسط ترامپ اتفاق افتاد هرگز دوباره تکرار نشود و در واقع دولت بعدی نتواند توافق را زیر پا بگذارد و تحریم ها را دوباره اعمال کند.

چالش این است که، بر اساس قوانین ایالات متحده، حتی اگر یک برجام احیا شده توسط سنای ایالات متحده به عنوان یک معاهده تأیید شود (امری غیرممکن از نظر سیاسی با ترکیب فعلی در سنا) باز هم نمی‌توان اقدامات بعدی کنگره را که با تعهدات ایالات متحده سازگار است متوقف کند.

به نظر نویسندگان، ۲ انگیزه احتمالی پشت اصرار ایران بر «تضمین» وجود دارد.

یک جنبه سمبلیک، ایدئولوژیک و منزلتی است. ایران احساس نارضایتی دارد از اینکه ایالات متحده به قول خود عمل نکرد، ترامپ برجام را شکست و علاوه بر بازاعمال تحریم‌های سابق، تحریم‌های جدیدی اضافه کرد، و سختی‌های اقتصادی قابل توجهی بر کشور ایران تحمیل کرد

وجه دیگر نگرانی ایران عمل گرایانه و پراگماتیک است. بسیاری از مزایای لغو تحریم‌ها به اعتماد کسانی که با ایران سر و کار دارند بستگی دارد، که تحریم‌ها، مثلاً اگر توسط یک دولت جمهوری‌خواه پس از انتخابات بعدی آمریکا، دوباره اعمال نمی‌شوند. این نگرانی در مورد قفل شدن در منافع اقتصادی است.

وجه سمبلیک: ضرورت عذرخواهی از ایران

از وجه نمادین، عذرخواهی پرزیدنت بایدن به خاطر رفتار دولت ترامپ، ممکن است راهگشا باشد. رئیس جمهور قبلاً گفته است که دولت وی به تعهدات خود در چارچوب برجام احیا شده عمل خواهد کرد.

همانطور که یکی از نویسندگان (روتی تیتل) در کتابی که به زودی منتشر خواهد شد، «اصلاح اشتباهات آمریکا» توضیح می دهد، رؤسای جمهور به ندرت برای کل ملت صحبت کرده‌اند و رفتار نادرست دولت های قبلی را حساب می کنند. در واقع، پرزیدنت بایدن قبلاً نشان داده است که مایل به انجام این کار در صورت لزوم است. همین ماه گذشته، رئیس جمهور آمریکا به طور علنی از رهبران جهان به خاطر خروج دونالد ترامپ از توافقنامه آب و هوای پاریس ابراز تأسف کرد و گفت: «به خاطر اقدام ترامپ، نباید عذرخواهی کنم، اما به خاطر این واقعیت که آخرین دولت ایالات متحده  از توافقنامه پاریس خارج شد و ما را کمی پشت توپ هشت قرار داد، عذرخواهی می کنم.»

اما پرونده عذرخواهی از ایران در واقع مورد قوی‌تری است. در مورد توافق پاریس، دولت ترامپ در نهایت تشریفات قانونی مناسب را برای خروج دنبال کرد، اما در مورد برجام، دولت ترامپ بدون توجه به مفاد، متن برجام را سرسختانه نقض کردند.

از آنجایی که پرزیدنت بایدن مدت‌هاست تخریب برجام توسط ترامپ را محکوم کرده است، در واقع عذرخواهی به عنوان گام بعدی، منطقی به نظر می رسد.